ZASADY POMAGAJĄCE NAUCZYĆ DZIECKO PRAWDOMÓWNOŚCI

ZASADA I

Nie należy wciągać dziecka w swoje kłamstwa (prowokując je do kłamstwa)

przykład:

→ rodzic, który prosi swoje dziecko aby skłamało przez telefon, że nie ma go w domu

→ dzieci uczą się przez naśladownictwo, to rodzice są dla nich największym wzorem

ZASADA II

Nie można składać dziecku obietnic bez pokrycia w ich realizacji

przykład:

→ mama, która obiecuje, że zastrzyk nie będzie bolał

→ obiecana zabawka po posprzątaniu pokoju (która nie zostanie kupiona)

ZASADA III

Należy starać się rozumieć potrzeby swojego dziecka

przykład:

→ dziecko może kłamać, żeby zwrócić na siebie uwagę dorosłego lub rówieśnika

→ być może zaburzone jest poczucie własnej wartości

→ dzieci często kłamią ze strachu (należy poszukać przyczyny)

→ w wieku wczesnoszkolnym kłamstwa zazwyczaj mają swój określony, konkretny cel – należy poszukać przyczyny

ZASADA IV

Należy dbać o atmosferę wzajemnego zaufania i przyjaznych relacji

przykład:

→ dziecko, którego relacja z rodzicem oparta jest na strachu i braku zrozumienia w obawie przed karą czy niezrozumieniem zacznie kłamać

ZASADA V

Nie należy wykorzystywać prawdomówności dziecka

przykład:

→ wypytywanie / dociekanie za pośrednictwem swojego dziecka (z czasem dziecko może zacząć kłamać w imię solidarności z osobami, o które jest wypytywane- brat, siostra, tata, mama itp.)

ZASADA VI

Należy uważać, by dziecko nie mogło zyskać na kłamstwie

przykład:

→ w ten sposób utrwala się poczucie: „kłamstwo pomogło mi osiągnąć cel”, np. dziecko, które nie chce iść do szkoły, kłamie rodzica, że boli go brzuch – w takich sytuacjach należy poprzez rozmowę poszukać prawdziwej przyczyny niechęci pójścia do szkoły.

ZASADA VII

Nigdy bez powodu nie okazujmy braku zaufania do swojego dziecka

przykład:

→ dziecko myśli: „po co mówić prawdę skoro rodzice i tak mi nie wierzą?!”

ZASADA VIII

Gdy przyłapiemy dziecko na kłamstwie, należy uświadomić mu, że zawiodło nasze zaufanie

przykład:

→ krytykując/ wyrażając niezadowolenie NIGDY nie oceniajmy osoby, tylko jej zachowanie!

→ kara powinna pokazywać dziecku, że kłamstwem nie osiągnie tego co zamierzał

→ pamiętajmy, że najlepiej nagradzać za prawdomówność niż karać za kłamstwo – dzięki temu dziecko czuje, że warto przyznać się do czegoś nawet bardzo złego i utrwala w sobie to zachowanie!

KARA ZA KŁAMSTWO powinna odnosić się do zachowania! Nie do osoby! Powinna w jasny sposób tłumaczyć konsekwencje. Im sroższa i nieadekwatna kara tym bardziej przebiegłym kłamcą może stać się dziecko.

Ważne by stworzyć takie środowisko aby dziecko nie musiało uczyć się kłamać.